હોમ

ગુરુવાર, 27 ડિસેમ્બર, 2012

Simple Lessons of Life - જીવનના સરળ પ્રસંગો જે લગાતાર શીખવતા રહે છે.


જીવનના સરળ પ્રસંગો જે શીખવતા રહે છે. લગાતાર........



અધીરાઈ કે સંજોગ:

આપણે ઘણી વાર વિચારતા હોઈએ કે સંજોગો મારે અનુકૂળ કેમ નથી હોતા? અને ક્યારેક તક હોય તો તૈયારી નથી હોતી અને તૈયારી હોય ત્યારે? ... તક નથી હોતી.

મને એક વાત યાદ છે, મારા એક વડીલ હંમેશા એ પોતાનો અનુભવ ક્વોટ કરતા.. આ પરિસ્થિતિ સમજાવવા માટે. એમના જ શબ્દોમાં...

- અમારા જમાનામાં મુસાફરી ઓછી રહેતી અને બહારનું રાંધેલું ખાવાનું તો પ્રતિબંધિત હતું. વ્યવસાય વકીલ અને સ્ટેટ (આઝાદી પહેલાંના વખતમાં) માટે અવારનવાર બ્રીટીશ એજન્સીની ઓફીસ ખાતે જવું પડતું. હવે રેલવેની મુસાફરી અને રાજકોટનું અંતર આશરે ૫-૬ કલાક. અને જે વસ્તુ પ્રતિબંધિત હોય તે મેળવવાની મજા કંઈક ઓર જ હોય.

ટ્રેઇન ઊપડે એટલે ચેવડા વાળો આવે અને પહેલો ઑર્ડર મારો હોય કે બે આનીનો (આ પણ એક કરન્સી હતી લગભગ ૧૨-૧૫ પૈસા) ચેવડો આપ. અને પેંડા વાળો ક્યાં? પેલો કહે બાજુના ડબ્બામાં છે મોકલું. અને પેંડા વાળો આવે ત્યાં ચેવડાની ઉજવણી ચાલુ થઈ જાય અને છેલ્લા બુકડે પેંડા વાળો પ્રગટ થાય. પાછી એજ પરંપરા, પેંડા આપ અને ઓલો ચેવડા વાળો ક્યાં, એજ જવાબ, આમ કરતાં લગભગ આઠ આના ના પેંડા અને આઠ આના નો ચેવડો ખાલી કરી જાઉં પણ સાલું આ ચેવડો પેંડા કોઈ દી ભેગાં ન થાય. 

ભૂખ, કોઈ જાણીતું જોઇ ન જાય અને બહારનું ખાવાનું (જે ભાગ્યે જ નસીબ હોય) આ ભેગું થાય આમાં ધીરજ કેમ રહે???

આજે બધું છે પણ ધીરજ ક્યાં???"



"સંબંધ પાલન કે સમય પાલન:

થોડા વરસો પહેલાં જ્યારે હું મુંબઈ અભ્યાસ કરતો હતો તે વખતે મારા કેટલાક સગા ત્યાં ફરવા માટે આવેલ હતા. તેમનો રાત્રી મુકામ બોરીવલી ખાતે અન્ય સંબંધીને ત્યાં હતો. એક શનિવાર નક્કી કર્યું કે રવિવાર આખો ચર્ચગેટ, મ્યુઝિયમ અને મરીન ડ્રાઇવ ફરવું. 

શનિવાર સાંજે મારી સાથે ફોન ઉપર કાર્યક્રમ ’ફાઇનલ’ કર્યો. એ પણ નક્કી કર્યું કે રવિવાર સવારે ૯.૦૦ કલાકને ચર્ચગેટ સ્ટેશન ઉપર વ્હીલરના બુક સ્ટૉલ પાસે મળવું. 

માંડ મળતો રવિવાર - ૭ વાગે ઊઠીને સવારે ૯.૦૦ કલાકને વ્હીલર પાસે ઊભો રહ્યો અને લગભગ ૧૦.૩૦ કલાક સુધી સંઘના દર્શન જ નહી, અને પાછું વ્હીલર છોડીને જવાય પણ કેમ? છત્તાં હિંમત કરી બોરીવલી ફોન કર્યો તો કહે, રવિવાર થોડું આળસ આવી ગયું અને નિરાંતે ૯.૦૦ વાગે તો ઊઠ્યાં. અને પછી થયું કે ચાલને બોરીવલી નેશનલ પાર્ક જઈ આવીએ. અને ખાસ શબ્દો હતા કે આપણે ક્યાં ’સાવ ફાઇનલ’ કર્યું હતું?

બધા વડીલો, કોને કહેવું? શું એક ફોન ન કરી શકે? કે પછી એક વિદ્યાર્થી તરીકે મારા સમયની શું કોઈ મોટી કિંમત હોય? કે પછી બે-જવાબદારી? હજી મને જવાબ નથી મળ્યો.

આપણે હજી આવા જ છીએ. LOL"



એક બીજાને ઠેકાણે પાડવામાં અને ઠેકાણે કરવામાં માણસ ખુદ પોતે ઠેકાણા વગરનો થઈ જાય
છે – અજુભવોક્તિ

રવિવાર, 23 ડિસેમ્બર, 2012

Laughter any time. હસીને હળવા થવા માટે ક્યારેય ઓછા મોકા નથી મળતા.


હસવા માટે કોઈ વિશેષ વાત મહત્વની નથી. અચાનક અવસર મળી આવે અને હાસ્ય પ્રાપ્ત થાય.

પ્રસંગ - ૧

પ્રેક્ટીકલ જોક જો સમજ્યા વગર કોઈ કરે તો ક્યારેક નુકશાન કારક બની શકે છે. એને અજમાવતા પહેલાં સાવધાની ખૂબ જરૂરી થઈ પડે છે.

કોઈ એક બપોરને મિત્રને ત્યાં પ્રસંગમાં જમવા ગયો હતો. અને ત્યાં ઘણા મહેમાનો પણ હતા. અંદાજે ૨૦૦-૨૨૫ લોકોનું ફંક્શન હતું. જેમ બુફે લાગ્યું તેમ લોકો પોતાની ડિશ લઈને જમવાનું લેવા લાગ્યા અને ભોજન શરૂ થઈ ગયું. પાછી દરેક વાનગી માટે અંગ્રેજીઓમાં લેબલ પણ મારેલાં. સમજ માટે અને કહેવાની જરૂર નથી કે બધું જ શાકાહારી હતું.

એક સબજી હતી અને એની પાસે લેબલ હતું. PANEER LABADAAR આ જોઇ મારો એક મિત્ર જોરથી બોલ્યો...

એની જાત ને આ શું? પનીર લાબ્રાડોર?? આંહીં થોડું રખાય? અને લોકો ખાય પણ છે???

બસ પછી જોવા જેવી થઈ. કેટલાં ડિશમાંથી એ શાકનો ઘા કરી આવ્યા.... કેટલાં તો ઉબકા કરવા લાગ્યા અને કોગળા કરવા લાગ્યા... જે હોસ્ટ હતો તે અને તેનો પરીવાર કાંઈ સમજે તે પહેલાં તો લોકો ફરિયાદ અને ઝગડો કરવા લાગ્યા.... 

પછી સમજાવટ અને મારા મિત્રની માફી અને તેની મજાકની આદત... અને જોગાનુજોગે એને ઘણા ઓળખતા ત્યાં એટલે પછી એ ગુસ્સો હાસ્યમાં ફર્યો.. પણ ૧૨-૧૫ મીનીટ ભારે રહી.

પ્રસંગ - ૨

લો ગાર્ડન પાસે એક રાત્રે જમવા ગયા હતા. અને થોડી ભીડ હતી, ઑર્ડર આપી ને રાહ જોઇ રહ્યા હતા. એટલાં માં એક ગધ્ધા પચ્ચીસમાં હોય એવું એક કપલ આવ્યું. બેન કચકચાટી કરતા હતા ઓફકોર્સ એમના હબી હારે. થોડું રોવે... થોડા ખીજાય કાંઈ ચણભણ ચાલુ જ હતી. ભાઇ સતત મનાવે, હસાવવાનો પ્રયત્ન કરે. 

ત્યાં કેટલાક વિદ્યાર્થીઓ પણ જમવા માટે આવેલ હતા. એ આ બધું પહેલાં અચરજથી અને પછી રમૂજથી જોતા હતા. અને વેઇટર પણ ધીમું ધીમું હસતા હતા. અને એ બેન પગ પછાડીને કોઈ બાબત ઉપર ધડ કરવા લાગ્યા, ત્યાં એક બે વિદ્યાર્થીના હસવાના બંધ તૂટી ગયા. અને અટ્ટહાસ્ય કરી બેઠાં. 
.
અચાનક ઝગડતા કપલની નજર આ વિદ્યાર્થીઓ અને વેઇટર પર પડી. ભોઠાં પડવાના બદલે... પહેલાં બેનનો સુર બદલાયો.
.
કેમ કોઈ દિવસ કોઈ પરણેલાને વાત કરતા નથી જોયા? આમ કેમ હસો છો?
.
અને માસ્ટર ડાયલૉગ... (એના પછી કોઈ ગોત્યું ન જડે એમ ઉભા રહ્યા)
.
તમે પરણેલા નહી હશો, તમારા ઘરમાં કોઈ ક તો હશે ને પરણેલું? જુવો ને એને... અમને શું કામ? અને જમી ને હાલતા થાવો. છે ને બોલ્ડ અને બ્યુટીફુલ.

નવો પવન ::

આપણા ભાયુંની એક વાતની ખૂબ મજા આવે. 

જ્યારે પણ બહાર હોટેલમાં જમવા જાય ત્યારે મેનુ નક્કી કરતા હોઈએ અને તમે જો બોલો કે શાક શું મંગાવશું? તો કેટલાયના ડોળા અધ્ધર ચડી જાય. પછી નમ્રતાથી સમજાવે કે આને સબજી કહેવાય. 

અરે મુરબ્બી વડીલ.... ઘેરે દૂધી/રીંગણાં ડીટીયા સાથે ખાતા હશો અને આંયા સબજીના માંનું કન્યાદાન?

બુધવાર, 12 ડિસેમ્બર, 2012

Lessons from Life - જીવનના પ્રસંગો જે સતત શીખવતા રહ્યા


કેટલા પ્રસંગો જે નાના છે પણ યાદગાર બની રહ્યા, અને સતત શીખવતા રહ્યા. 

પ્રસંગ - ૧

કોઈ વ્યક્તિને તમે પ્રથમ નામે યાદ રાખશો કે બોલાવશો તે એમને પસંદ આવશે જ. 
આ સીમ્બોલીક ફોટો છે.

સાત વરસ પહેલાં રાજકોટથી જામનગર જતો હતો, અને કારમાં ડીઝલ ભરાવવા માટે એક પંપ ઉપર ઊભો રહ્યો. એટેન્ડન્ટ પાસે આવીને એમને જે તાલીમ મળેલી એ અનુસાર કહે કે નમસ્કાર સાહેબ, . મેં સામું નમસ્કાર કહ્યું અને પૂછ્યું કે સલીમભાઇ કેમ છો? ૨૦ લીટર ડીઝલ ભરી આપો. તો સલીમભાઇ તરત જ મને ધીમાં અવાજે કહે કે સાહેબ, આપ પરીચીત છો એટલે એક અંગત સલાહ આપું છું. ગઈકાલ રાત્રિથી અમારા ડીઝલના ભાવમાં ૨.૫૦ રૂપિયા એક લીટર વધી ગયા છે. તમે અહીંથી ફક્ત ૫૦૦ મીટર આગળ જશો ત્યાં ભારત પેટ્રોલિયમનો પંપ છે. ત્યાં ભરાવો. એમના રેઈટ્સ હજી જુના જ છે. તમને ૫૦ રૂપિયાનો ફાયદો થશે.

અમે ત્યાંથી નીકળી ગયા અને રસ્તામાં મારો કલીગ કહે તું આ સલીમભાઇને કઈ રીતે ઓળખે? 

એ એટેન્ડન્ટના શર્ટ ઉપર એમના નામની ટૅગ હતી, અને બસ એ જ્યારે નમસ્કાર કરતો હતો ત્યારે મેં વાંચી લીધેલું.

પ્રસંગ - ૨

થોડા વખત પહેલાં અમદાવાદમાં એક કસ્ટમરની ઓફીસ બહાર બોર્ડ મારેલું હતું.

મહેરબાની કરી બૂટ-ચંપલ પહેરી ઓફીસમાં જશો.

એ કસ્ટમરને થોડા અચરજથી પૂછ્યું. નોર્મલી લોકો બૂટ-ચંપલ બહાર કઢાવે છે અને તમે આ પ્રકારે બોર્ડ મારો? 

એના તર્ક સાથેના જવાબ ::



૧. મારી પાસે કોઈના બૂટ-ચંપલ સાચવવા માટે ચોકીદાર નથી.
૨. કોઈના મોજાં કાણાવાળા હોય તો એમને ક્ષોભજનક સ્થિતિમાં મૂકીશ નહી
૩. મારે એર-ફ્રેશનરનો ખર્ચો બજેટ બહાર જતો રહેતો. એ ઓછો કરવા માટે પણ.
(એર-ફ્રેશનર એટલાં માટે કે મોજાં સાથે મોજાં આવે ’સુવાસના’)
૪. અલગ અલગ કલરના મોજાં પ્રદર્શન નથી જોવાતાં.
૫. બહાર પડેલા બૂટને પાલીશ (જો હોય તો) ખરાબ થાય. એ મને પસંદ નથી.

ઉપરોક્ત અનુભવો ખૂબ થતા અને એ ન થાય માટે જ બૂટ ચંપલ પહેરીને આવો.

પ્રસંગ - ૩

જામનગર જિલ્લાના જામજોધપુર ગામ પાસે એક નાનું ગામ છે ઘુનડા. ત્યાં શ્રી હરીરામ બાપુનો આશ્રમ છે. ૨૦૦૪ની સાલમાં ત્યાં એક સંસ્થાનો ટ્રેઇનિંગ પ્રોગ્રામ ગોઠવેલો, ત્રણ દિવસ અને બે રાત્રી. એક એવી કઠણાઈ કે કોઇપણ મોબાઈલ સર્વિસના નેટવર્ક બહારનો વિસ્તાર. અને ત્યાં પાણી પણ બોરવેલનું જ મળે. ઘુનડાની વસ્તી અંદાજે ૧૦૦૦ આસપાસ અને આશ્રમ બહાર એક જ દુકાન કહો કે ગલ્લો કહો જે આખા ગામની જરૂરિયાત સંતોષે. પાણી સ્વાદમાં થોડું અનુકૂળ ન આવે, એટલે એ દુકાને જઈને પૂછ્યું કે પાઉચ છે પાણીના? તો એ સજ્જન કહે કે ના અમે પાઉચ નથી રાખતા.

હવે એ તાલીમશાળામાં અમદાવાદ, રાજકોટ, જામનગર, ભાવનગર અને અન્ય શહેરોમાંથી કુલ ૩૦ જેટલા પાર્ટીસીપેન્ટ્સ હતા. મારા એક મિત્ર કહે કે જો પાઉચ ન હોય તો બીસ્લેરી તો નહી જ મળે. ત્યાં એ સજ્જન કહે કે બીસ્લેરી નથી. પણ આક્વાફીના છે. અને ૧ લીટર, પાંચ લીટર પેકમાં પણ છે. બાલાજીની વેફર્સ નથી પણ લેય્ઝની વેફર્સ મળશે. થમ્સ-અપ, ફેન્ટા, લીમ્કા ૫૦૦ મી.લી. (મોબાઈલ) અને ૧ લી. માં મળશે અને એ પણ ઠંડી. કેડબરીઝની ડેરીમીલ્ક પણ હતી. લાર્જ સાઇઝ પેકમાં. 

આંચકા ઉપર આંચકા લાગ્યા. કે એવું એક ગામ જ્યાં નજીકનો STD PCO ૭ કી.મી. દુર્ લાલપુર પાટીયે હોય, કોઈજ મોબાઈલ નેટવર્કનું કવરેજ ન હોય, દિવસમાં ફક્ત ૩-૪ ST બસ આવતી હોય, અને આ બધી વસ્તુઓ?

આ સીમ્બોલીક ફોટો છે.
એમનો સરળ જવાબ હતો. કે અહીં આશ્રમમાં જે ડીવોટીઝ આવે છે તે બધા કાં તો ગુજરાતના મોટા શહેરોમાંથી અથવા મુંબઈથી આવે છે અને એ ઉપરાંત NRI આવે છે. એમને શું જોઇએ એ મને ખબર છે. પ્રત્યેક શુક્રવારને સવારે હું સ્ટોક કરી રાખું છું અને રવિવાર સાંજ સુધીમાં સ્ટોક ખાલી થઈ જ જાય છે. 

એ ગ્રામીણ સજ્જનને પણ માર્કેટિંગ મંત્ર ખબર છે. કોઈ જ એજ્યુકેશન વગર.






શસ્ત્ર જો ધારદાર હોય તો બુધ્ધીની બહુ જરૂર નથી પડતી, પણ શસ્ત્ર ધારકને. બાકી અન્યને ખુબ જરૂર પડે, સંજોગોમાં. - અનુભવોક્તિ

ગુરુવાર, 22 નવેમ્બર, 2012

Perception - કોઈ પણ બાબત અંદર ઉતરીને જોઈએ તો અલગ વર્ઝન મળી શકે.


Perception Boss... Perception... Please read till end. 

રંભા અને મંછા વાત કરતી બેઠી હતી. મંછા કહે કેવો રહ્યો તારો વીક-એન્ડ?

રંભા - અરે પૂછ માં. એકદમ રોમાન્ટીક. અમે તો બહાર જમવા ગયા. અને સાંજે ઠંડો પવનમાં એક મસ્ત રોમેન્ટીક વોક અને પછી કેન્ડલ લાઈટમાં બેસી અને બહારથી મંગાવી કોફી પીધી. બસ ખૂબ વાતો કરી. અને તારે?

મંછા - મારે તો ભુરો આવ્યો, જમ્યો અને પડખું ફેરવીને ઊંઘી ગયો. એકદમ અન-રોમેન્ટીક.

મંછા અને રંભા - હમ્મ્મ્મ્મ.. (નીસાસો:)
:
:
:
:
:
:
વર્ઝન - ૨

ભુરો - કરશન કેવો રહ્યો વીક-એન્ડ?

કરશન: અરે પૂછ માં. કાલે ઘેરે ગેસ ખલાસ અને લાઈટ પણ નહી. અને ફરજિયાત બહાર જમવા જવું પડ્યું, અને વિના કારણે ૧૫૦૦નો ધુમાડો, પાછાં ફરતાં રિક્ષા મળી નહી અને બે કિલોમીટર ટાંટિયા ઠોકતાં ઘેરે આવવું પડ્યું. પાછી ઘેરે લાઈટ નહી અને આખા ઘરમાં મીણબત્તી કરીને બહારથી મંગાવી કોફી પીધી. ફીણ નીકળી ગ્યા અને માંડ ઊંઘ આવી. અને ભુરા તારે?

ભુરો - અરે મારે તો જલસો પડી ગ્યો. ગરમા ગરમ જમ્યો અને મસ્ત ઊંઘી ગયો. સીધી પડે સવાર.

- કયારેય નિર્ણય ઉપર આવતાં ઉતાવળ ન કરવી. બન્ને વર્ઝન ચેક કરીને નિર્ણય લેવો. :D

Perception Boss Perception - A real life Experience

એક કહેવત છે કે બાર ગાઉએ બોલી બદલાય. અને એનો પ્રત્યક્ષ અનુભવ પણ થયો જ્યારે હું ૧૯૯૧માં મુંબઈથી રાજકોટ સ્થાયી થવા માટે આવ્યો.

રાજકોટમાં રૈયા રોડ પર આવેલ એક સહકારી બેંક માં ખાતું ખોલાવવા ગયો. ફોર્મની વિધિ પુરી કરી. એક મેડમ બેઠા હતા. એમનો લહેકો અને બોલી બન્ને શુધ્ધ કાઠીયાવાડી હતી. અને મારી.... એકદમ વલહાડી..

ફોર્મ ચેક કરતા એમણે એક સવાલ કર્યો. કારણ મારૂં કાયમી સરનામું વલસાડનું હતું.

મને કહે કે મારા બેન વલસાડ રહે છે? 

મેં કહ્યું કે બૌ સરસ તમારા બેન વલસાડમાં કાં રેય તે કેવ ની.

તો પાછા સહેજ મોટા અવાજે - ના એમ નહી, મારા બેન વલસાડ રહે છે?

મેં પુછ્યું કે વલસાડમાં કાં રેય તે કહોની, સાવ નાલ્લું જ ગામ છે. હોધી કાઢા. અને તમે કેવ તો મલી બી આવું તેમાં હું. 

પાછળ બેઠેલા મેનેજર કહે તમે સમજતા નથી. એ બહેન શું કહેવા માંગે છે. એ તમારા ઘરવાળાનું પુછી રહ્યા છે. 

મેં કહ્યું, સાહેબ તમે નથી હમય્જા. એ હું પુછે છે તે. પન એ મુને એડ્રેસ આપે એટલે જૈ આવું કે ની?

પછી ખુલાસો થયો કે સૌરાષ્ટ્રમાં સામે વાળાના પત્નીને મારા બેન કહીને બોલાવાય. બેંકમાં ખાસ્સી રમુજ ફેલાયેલ.

પછી મેં જવાબ આયપો કે મેં તો હજી કુંવારો છે. તમારા બેન કાં છે તે મને જ ની ખબરને. 

એ પછી એ બહેન જ્યારે બેંકમાં જાંઉ ત્યારે નજર ચુકાવી દેતા.

:D :)

શુક્રવાર, 16 નવેમ્બર, 2012

હોંઉ તો હોંઉ પણ ખરો.... If I were the God, this may be true.


હોંઉ તો હોંઉ પણ ખરો ::


આઝાદીના વરસો પહેલાંની વાત છે. જ્યારે સૌરાષ્ટ્ર અનેક નાના રજવાડામાં વહેંચાયેલ હતું અને ચંદ્રવંશી, સુર્યવંશી રાજપૂતો અને નવાબી શાસન હતું. આવા જ એક રાજ્યની વાત છે. ત્યાં રાજા તો પરોપકારી હતો અને નિજાનંદમાં મસ્ત અને વ્યસ્ત રહેતો. પણ રોજ-બરોજનું કાર્ય એનો કારભારી સંભાળતો. કારભારી એટલે બધી વાતને પુરો. રાજાના નામને વટાવીને લોકો પર ભારે હાથે રાજ કરતો અને ખૂબ મજા લેતો. લોકો એને જાહેરમાં તો રાજાની બીક કે ભયના કારણે કંઇજ કહી ન શકતા પણ પાછળ ખૂબ જ ગાળો આપતા અને પ્રયત્ન કરતા કે કેમ કરીને પણ રાજાને તો જણાવવું જ.

પણ કારભારી એનું નામ. મોકો આપે જ નહી. લોકો ત્રાહીમામ પોકારી ઊઠેલા. કોઇએ એક વખત હિંમત કરીને રાજાને ફરિયાદ કરી. રાજા ત્યારે રાજાપાઠમાં ન હતા અને શાંતિથી સાંભળીને એકદમ ઉક્ળી ઊઠ્યા. શું વાત છે, મારો કારભારી મારા નામ ઉપર આવો જુલમ? ન ચાલે. અન્ય લોકોને પણ સાંભળ્યા. સુર એ જ હતો. રાજા એ અતિશય ગુસ્સે થઈને કારભારીને બોલાવી અંતિમ સજા જાહેર કરી જ દીધી. ૨૪ કલાકમાં દેશ-નિકાલ. અને જો ૨૪ કલાક પછી મોઢું દેખાડ્યું તો માથું ધડ પર નહી રહે. 

લોકો છાને ખૂણે ખૂબ ખુશ થયા. પણ ખુશી કોઇએ જાહેર કરી નહી. કારણ કે લોકો એ સજાનો અમલ જોવા માંગતા હતા.

બીજા દિવસે ઢળતી બપોર હતી, બજાર જ્યારે લોકોથી છલકાતું હતું તે વખતે એ કારભારી બળદ ગાડામાં પરીવાર અને થોડી ઘણી ઘરવખરી લઈને નીકળ્યો. બધાને છેલ્લા રામ-રામ કરતો જાય અને કહેતો જાય કે જેવા નસીબ. હવે તો અંજળ-પાણી ખૂટ્યા. બસ નસીબ લઈ જાય ત્યાં જવાનું. બોલ્યું ચાલ્યું માફ કરજો અને કોઈને પણ દુ:ખ થયું હોય તો પણ માફ કરજો. 
લોકોએ હાશકારો અનુભવ્યો. કે ચાલો પીડા ગઈ.

ત્રીજા દિવસને વહેલી સવારે સૂર્યોદય સમયે અચાનક કારભારી હાથમાં પૂજાની થાળી, નાળિયેર, હાર-તોરણ લઈ રાજાના મહેલની બહાર ઊભો હતો અને દ્વારપાળને કહે જલદી મહારાજાને બોલાવો. હમણાંને હમણાં.

દ્વારપાળ કહે કે હે ભાઇ, શું કામ મને બ્રહ્મ હત્યાનું પાપ આપે છે? મહારાજા તમને જોતાં વેંત મારી નાખશે. સજા તો ખબર જ છે ને?

કારભારી કહે કે મારે એ જ જોઇએ છે. જલદીથી મહારાજાને બોલાવો.
હિંમત કરીને મહારાજાને ઉઠાડ્યા. અને ખબર પડી તો એ તો તલવાર મ્યાનમાંથી કાઢી, લાલ આંખ અને મોઢા પર ગુસ્સો લઈ, પગ પછાડતા દરવાજા પાસે આવી ગયા. અને કહ્યું કે તારું મોત તને અહીં લઈ આવ્યું છે. તું તો મરવાનો થયો છે.

કારભારીએ તો ત્યાં મહારાજાના પગ પાસે નાળિયેર ફોડ્યું, હાર-તોરણ કર્યા, અને માથું ઝુકાવી કહે કે હે મહારાજ હવે બસ આપની તલવાર અને મારુ માથું. બસ ચલાવો તલવાર.

હવે મહારાજ મુંઝાઇ ગયા. કે આ બધું શું છે? કારભારી કહે બસ મહારાજ તલવાર ચલાવો. મહારાજ કહે વાત તો કર આ બધું શું છે એ તો કહે.

કારભારી કહે, મહારાજ આપે દેશનિકાલ કર્યા પછી અમે કચ્છના રણમાં ઊતરી ગયા. અમારી પાસે ખાવા-પીવાનું કાંઈ જ નહી. બાળકો તરસે ટળવળે અને મારી ઘરવાળી પણ રડે. મારાથી બોલાઈ ગયું કે હે દ્વારકાધીશ, પાપ મેં કર્યા છે અને સજા મારા પત્ની-બાળકોને શું કામ? મારી આંખમાં પણ આંસુ આવી ગયા.

ત્યાં તો આકાશમાંથી તેજ પુંજ જમીન પર આવ્યું. અને ચારભુજા વાળા દ્વારકાધીશ સદેહે હાજર. મારા પત્ની-બાળકોએ પાણી પીધું, અન્ન લીધું. પણ મેં કાંઇજ ન લીધું. 

મહારાજ કહે કેમ?

કારભારી કહે, મારું ધ્યાન તો ફક્ત દ્વારકાધીશના ચહેરા પર હતું. એ મનોહારી ચહેરો. એ જ શાંતિ, એ જ તેજ એજ આભા. મહારાજ આપ જ હતા.
પછી વિચાર આવ્યો કે દ્વારકાધીશનો અવતાર તો આપણા ગામમાં બેઠો છે અને તું રણમાં રઝળીને મરીશ? બસ મહારાજ આપના હાથેથી મરીશતો મોક્ષ થશે. બસ ચલાવો તલવાર.

મહારાજ કહે.. બસ. આ અવતાર વાળી વાત મુક અને કામે ચડી જા. 
પણ કોઇને કહેતો નહી, આ અવતાર વાળી વાત.

વધુ લોકોને કહેવામાં માલ નહી, શું સમજ્યો. 

અને હા... આ અવતાર.....
હોઉં તો હોઉં પણ ખરો.





-આ વાર્તા મેં બહુ વરસો પહેલાં વાંચેલી હતી અને મને આજે મૂળ લેખકનું નામ યાદ નથી આવતું. પણ યાદગાર છે. અને જ્યારે યાદ કરૂં છું ત્યારે બસ આનંદ આવે છે. આ તેનો સારાંશ છે.


સોમવાર, 29 ઑક્ટોબર, 2012

વાવો તેવું લણો - What you sow, will get back.


એક પ્રેરક પ્રસંગ ::



એક ગરીબ ખેડૂત હતો. સ્કૉટલેન્ડ ખાતે. એમનું નામ ફ્લેમીંગ. મજૂરી કરી એ સ્વયંનું ગુજરાન કરતો હતો. એક દિવસ એ જ્યારે એના ખેતર જવા નીકળ્યો તે સમયે એક બાળકનો રડવાનો અવાજ સંભળાયો. એ એના હાથમાં રહેલાં સાધનનો ઘા કરી અવાજની દિશામાં દોડે છે, અને એનું ધ્યાન એક કાદવના તળાવ તરફ જાય છે અને એ કાદવના દ્ળદળમાં એક બાળક ફસાયેલો હતો. અને લગભગ કમર સુધી અંદર ઊતરી ગયો હતો. એ તરફડિયાં મારતો હતો, રડતો જતો હતો અને એ પ્રયાસમાં એ દળદળમાં ઊતરતો જતો હતો. બાળકના એ ધીમાં અને નિશ્ચિત મૃત્યુમાંથી ફ્લેમીંગ એને હેમખેમ બહાર કાઢે છે.


બીજા દિવસે ફ્લેમીંગના લગભગ ઝૂંપડા જેવા ઘર સામે એક વૈભવી ઘોડાગાડી આવી ઊભી રહે છે. એમાંથી એક વ્યવસ્થિત પોશાક પહેરેલા સજ્જન ઊતર્યા. અને એ એમની ઓળખ ફ્લેમીંગને આપે છે, એ સ્વયં ફ્લેમીંગ વડે બચાવાયેલા બાળકના પીતા છે. 

એ સજ્જન આવીને જણાવે છે કે હું આપને ઋણ ચુકાવવા માંગું છું. આપે ખરેખર એક બહાદુરી અને ઉદાહરણ રૂપ કાર્ય કર્યું છે, આપે મારા પુત્રનું જીવન બચાવ્યું છે અને એ મારી ફરજમાં આવે છે કે આપને એક પુરસ્કાર આપું. 

ફ્લેમીંગ કહે કે હું આપની કોઈ ભેટ કે પુરસ્કાર સ્વીકારીશ નહી. મેં તો મારી ફરજ બજાવી છે. અને એમની ઑફર નમ્રતાથી નકારી કાઢે છે.

એ સમયે ફ્લેમીંગનો પુત્ર બારણા પાસે આવીને ઊભો રહે છે. 

એ સજ્જન પૂછે છે કે શું આ આપનો પુત્ર છે?

ખેડુત: હા..સાહેબ એ મારો પુત્ર છે.

સજ્જન: તો ચાલો એક સોદો કરીએ. હું આપના પુત્રને સારું શિક્ષણ અપાવું. અને ભવિષ્યમાં આપને ગૌરવ થશે.

ખેડૂત એ સોદો નકારી શકતો નથી. અને એ સહમત થાય છે.

એ ગરીબ ખેડૂતનો પુત્ર લંડનની પ્રખ્યાત સેંટ મેરીઝ હોસ્પિટલ એન્ડ મેડિકલ કૉલેજમાંથી સ્નાતક તરીકે ઉત્તીર્ણ થાય છે. અને ભવિષ્યમાં સર એલ્ક્ઝાન્ડર ફ્લેમીંગ તરીકે નામના મેળવે છે. જેમણે પેનીસીલીનની શોધ કરી.

વરસો પછી એ સજ્જનનો પુત્ર ન્યુમોનીયાથી પીડિત હતો, 

અને એ વ્યક્તિને બચાવ્યું કોણે? પેનીસીલીન.

એ સજ્જ્નનું નામ? લૉર્ડ રેન્ડોલ્ફ ચર્ચીલ

અને એમના પુત્રનું નામ? સર વિન્સ્ટન ચર્ચીલ.

કોઈકે ખરેખર કહ્યું છે કે જે તમે સાચા હ્રદયથી આપો છો તે તમને પાછું અવશ્ય મળે છે.

સોર્સ: ઈ-મેઈલ.

ગુરુવાર, 25 ઑક્ટોબર, 2012

માન ન માન મૈં તેરા મહેમાન. What Guests we had


ઘેરે મહેમાન આવે ત્યારે કેવું કેવું વર્તન થાય એ ક્યારેય નોંધ્યું છે?? અને કેવા કેવા પ્રશ્નો પુછે?

મુંબઈમાં મારૂં ઘર રેલ્વે સ્ટેશનથી તદ્દન નજીક. તદ્દન એટલે મુંબઈ સેન્ટ્રલ સ્ટેશનથી ચાલીને પહોંચતા ૫ મિનીટ થાય. મહેમાનોનો લાભ ખુબ મળે. એમના આગમનનો આનંદ પણ હોય. અને આનંદ દેખાડતો રહેવો એવો વડીલોનો આદેશ પણ.

અમુક સજ્જનો (જુવો મેં હજી પણ સજ્જન જ લખ્યું છે) રેલ્વે સ્ટેશને ખાસ તેડવા આવવું, એવો આગ્રહ રાખે. ઘેરે આવી, સંકડાશ (ઓફકોર્ષ જગ્યાની - મનની હોત તો ઘેરે જ ન આવી શક્યા હોત) અને નહાઈ, બપોરનું ભોજન અને આરામ કરી એમના સગાને ત્યાં જવા પ્રસ્થાન કરે. અને સંભળાવતા પણ જાય. આ તો એને તકલીફ ન પડે એટલે શું અહીં પ્રાથમીક કાર્યો પતાવીને જઈએ.

દરેક પ્રશ્નો ખરેખર અનુભવેલા, સાંભળેલા છે. જે બ્રેકેટ્સમાં નીચે લખેલું છે તે મનમાં જ સ્ફુરેલા અને ત્યાં જ વીરમેલા જવાબો છે. કોઈ વડીલ હોય, એમને આવું કેમ કરીને સંભળાવી શકાય?


- શું તમે આ રસોઈ હાથે બનાવી છે?
(ના અમારે ઘેરે તો પગેથી બનાવે છે.)

- અમારા ઇ તો ક્યારેય બહારનું ખાય જ નહી.
(અરે એનું હાડ ગાંઠિયાનું છે)

- અમે તો RO Plant નું જ પાણી લઈએ.
(અમે તો કુવે જઈએ)

- એ.સી. નથી તમારે ત્યાં?
(અગાસીમાં બાખું પડાવવાનું જ છે. બાર માસ એ.સી./ અને કેમ એનું ઘર સેન્ટ્રલી એ.સી. હોય?)

- તમે કાર્પેટ નથી રાખતા? અમને ખુલ્લા પગે ન ફાવે એમ જમીન પર ચાલવાનું.
(કાર લીધા પછી પેટ ખાલી રહે છે - કાર્પેટની ક્યાં કથા કરો છો)

- તમારા ભાઇને તીખું અને તળેલું નથી માફક આવતું.
(રેંકડીએ ૨૫૦ ભજિયા સાથે ૧૫ મરચાં ઉલાળી જાય છે મારો ભાઇ ઇ તને ખબર છે?)

- અમને સેપરેટ રૂમ આપજો.
(એ અમે ઓટે ઊંઘી જશું. બસ.)

- લે તમે હજી લક્ષ સાબુ વાપરો? અમને ડવ વગર તો ફાવે નહી.
(કોડાવ અમે તો રણછોડભાઇનો પીળો સાબુ વાપરીયે. આ તો તમને જોઇને ગયા વરસે લીધેલો
લક્ષ કાઢ્યો છે બાર, તમે જાસો એટલે લુઇને પાછો મૂકી દેશું)

- અમારા છોકરો/છોકરી બહુ શાંત
(એક અરીસો તોડ્યો, સ્કૂટરની સીટ ફાડી, બે કાચના ગ્લાસ તોડ્યા પછી?)

- તમારા ગામમાં બહુ કાંઈ ફરવા જેવું નહી.
(૨૦૦૦ના પેટ્રોલનો ધુમાડો કર્યા પછી હાવ આવું?)
આ તમારે પાર્કિંગ સાવ નાનું હો... કાર પાર્ક કરવા મા બહુ તકલીફ પડે....
( તી મે ક્યાં કિધુ તુ કે કાર લઈ આવ... સાઈકલ પર આવ ને ....)
આ તમે કોઈ ઇન્ટીરિયર પાસે કામ નથી કરાયવું લાગતું....
( તે જાણે તારા ઘર ના નળિયા માટે આર્કિટેક્ટ રોક્યો હોય.....)
તમારી શેરી મા કુતરાવ બહુ હો....
( તે તમારે ગિર મા રહેવા નું... સિંહ ના ટોળા છુટ્ટાં ઘા થતા હોય???)
ઓહોહો.. ચ્હા તો ઓલા બજરંગ ની જ હો.....
( આ ગોલકી ના ને કેમ હમજાવુ કે આય તું આવ્યો એટલે સારી બની.... ને એવા અહોભાવ મા પાર્સલ કરાવી ને જ અવાય ને....!!!)
તમારે વાસ્તુ મુજબ નું ઘર છે?????
( આ પૂછે છે કે ટમકું મુકે છે એ જ ન સમજાય......?)
આ તમે મરચું કઈ બ્રાંડ નું વાપરો.....
( ભાઇ હમજ... આ તારી લપ થી કંટાળી ને જુનો હરસ તને યાદ કરાવવાનો પ્લાન શ્રીમતીજી નો છે.........)
આ તમારે કલર એશીયન પેઇન્ટ ના લગાડ્યા???
( ના ભાઇ ના... અમારે ગાય ભેસૂ કલર વાળા પોદળા કરે... એના થી લીંપેલ છે..)
અમે તો બહુ ક્યાંય નીકળતા જ નથી અમને અમારા ઘર જેવું ક્યાંય ફાવે નહિ ( તયેં આયા હું અઠવાડિયા થી ધામો નાખી ને પડ્યા છો )

લાસ્ટ બટ નોટ લીસ્ટ:

- જતાં જતાં.... તમે તો ક્યારેય આવતા જ નથી અમારે ત્યાં... આવું ન ચાલે. અથવા તમારે તો
આવવું જ નથીને અમારે ત્યાં? ક્યારેક ફુરસદ લઈને આવો?
(અરે કોઈ દિવસ ખોટા વિવેક પણ કર્યો છે ખરો? અને કોઈ આવે છે ખરા તમારે ત્યાં?)

એક SMS અનુસાર:: 

માતા: બેટા મહેમાન માટે કાંઈક લેતો આવ.
બેટો: હા મમ્મી, હું રીક્ષા લઈ આવ્યો.



છે કોઈ આવા મહેમાનનો અનુભવ??

સોમવાર, 22 ઑક્ટોબર, 2012

Travel Snaps - મુસાફરી દરમ્યાન મોબાઇલ ફોનનો ઉપયોગ.

Dance of Sun & Shade - Golden Bridge - Bharuch
Sun Set on National Highway - 8 સુર્યાસ્ત રાષ્ટીય ધોરીમાર્ગ ૮ ઉપર
Wetland between Rajkot - Ahmedabad
Road Side Temple - Hyderabad Ring Road
Fort DIU - UT
River Mahi Sagar - Nr. Baroda
Sun Set Near Aji Dam - Rajkot
Lake Near Jadeshwar Temple - Wankaner Dist. Rajkot
Mini Hill station Nr. Rajkot - Analgadh

River Narmada - From National Highway - 8

શનિવાર, 20 ઑક્ટોબર, 2012

Best Time of My Life - જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય!


એક સત્ય પ્રસંગ ઉપરથી પ્રેરિત ::

૨૩ ઑક્ટોબર મારા જીવનનો મહત્વનો બનાવ બનવા જઈ રહ્યો છે. મારો ચાળીસમો જન્મદિવસ. જન્મદિવસનો ઉત્સાહ હવે ઓછો થતો જાય છે. સાથે સાથે મનમાં એક અનોખી લાગણી પણ કે જીવનના એક અનોખાં દશકમાં પ્રવેશી રહ્યો છું. બાકીનો સમયગાળો કેવો રહેશે? જવાબદારીઓ વધતી જાય છે અને જીવનના શ્રેષ્ઠ દિવસો હવે પૂર્ણ થતા જાય છે. એ જ સવાર અને એજ સાંજ લાગે છે કે આવનારા દિવસો સંઘર્ષમય તો રહેશે જ. વેલ.. આ વિચારોથી ઘેરાયેલો હું સવારે બગીચામાં ફરવા નીકળ્યો. અને રોજના જે મિત્રો હતા તેમને મળ્યો. અને ધ્યાન સુંદરલાલ શાહ ઉપર ગયું. એ નિયમિત સવારે આવે અને બગીચામાં સ્ફુર્તીથી લગભગ અડધી કલાક ચાલે, કસરત પણ કરતા હોય, હસતા હોય અને મિત્રોને હસાવતા પણ હોય.

સુંદરલાલ શાહ - એક જૈફ વયના સજ્જન. જીવનના સાત દશકાઓ જીવી ચૂકેલા. એ મારી સમક્ષ આવ્યા અને પૂછ્યું, કે ભાઇ આ ચહેરો કેમ પડેલો હોય તેમ લાગે છે? સવારની તાજગી કેમ નથી? કોઈ સમસ્યા છે? મેં એમને મારી દ્વિધા જણાવી. ચાળીસના દસકા પછીના સંભવિત પ્રશ્નોની. પણ એમની જે સ્ફુર્તી હતી તે મને પ્રભાવિત કરી ગઈ. મેં એમને પૂછ્યું કે આપના જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય કયો હતો?

સુંદરલાલ શાહ - જો ભાઇ મને ૭૯ વરસ પૂર્ણ થયાં. તારા આ ફીલોસોફીકલ પ્રશ્નનો જવાબ થોડો લાંબો પણ છે અને ફીલોસોફીકલ પણ છે.

મારો જન્મ કચ્છના એક નાના ગામમાં થયો હતો. અને એ ગામની વસ્તી તે સમયે ૫૦૦-૭૦૦ આસપાસ હશે. ગામમાં શાળા પણ નહી. ૪ કી.મી. દૂર એક નજીકના ગામમાં ભણવા જતા. અને જે આનંદ આવતો તે જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય. વરસમાં ૯ મહિના પાણી માટે ગામ બહાર વાસણો લઈને ગાડીએ જતાં, અને જે મજા આવતી એ જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય. દિવાળી ઉપર ચાર ભાઈઓ અને ત્રણ બહેનો વચ્ચે થોડા ફટાકડા મળે અને વહેંચીને ફોડતાં અને જે આનંદ આવતો એ જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય.

પાંચમાં ધોરણ પછી ભુજ બોર્ડિંગ સ્કૂલમાં ભણવા જવાનું થયું અને પહેલી વખત મોટું શહેર જોયું, ત્યાં ભણવાનો, ફરવાનો જે આનંદ આવતો એ પણ જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય. અંજારમાં ધરતીકંપ આવ્યો, અમારાં ઘર અને ગામની દુકાન નાશ પામી. પરીવાર સાથે મુંબઈ આવ્યા. એક રૂમના ઘરમાં ૧૦-૧૨ જણા રહેતાં. નવું શહેર, નવી ભાષા અને નવા રીત-રિવાજો શીખવાનો જે આનંદ આવતો એ પણ જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય.

મારા બાપુજી નાની દુકાનની શરૂઆત કરી અને એ દુકાનમાં હું એમને મદદ કરવા જતો, નવું શીખતો એ પણ જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય. સમય જતાં મેં સ્વતંત્ર વ્યવસાય બનાવ્યો. મહેનત કરી, નવો વેપાર ઊભો કર્યો એ પણ જીવનનો શ્રેષ્ઠ સમય. અમારા ગામના જ એક પરિવારની કન્યા નામે કેસર એમની સાથે લગ્ન થયા, એ સંઘર્ષના દિવસોમાં, પણ કેસરનો સાથ એ પણ શ્રેષ્ઠ સમય.

આજે પુત્ર અને પુત્રીના સંતાનોને મોટાં થતાં જોઈને જે આનંદ આવે છે એ પણ શ્રેષ્ઠ સમય. અને હા, કેસરને હું આજે પણ એક આનંદમય જીવન જીવીએ છીએ. એક બીજાને સહારો. એ પણ શ્રેષ્ઠ સમય જ છે. બોલ તને ક્યા શ્રેષ્ઠ સમયની વાત કરૂં?

આવનારો સમય કેવો હશે? એની ચિંતા આજે શું કામ કરે છે? આજનો જે સમય છે એ જ શ્રેષ્ઠ સમય છે.

મને મારી સમસ્યાનું સમાધાન મળી ગયું અને હું સ્ફુર્તીથી મારા રસ્તે ચાલવા લાગ્યો.

સોર્સ: એક મિત્ર સાથેનો સંવાદ અને એક ઇ-મેઈલ

શુક્રવાર, 12 ઑક્ટોબર, 2012

Three Stories - ત્રણ વાર્તાઓ....


કેટલીક સ્ટોરીઝ

સ્ટોરી - ૧

એક પર્વત ઉપર આવેલ ધર્મ સ્થાનમાં જવા લોકો પગથિયાં ચડતા હાંફતાં હતાં. અને એક બાર-તેર વરસની બાળકી એના ૪ વરસના ભાઈને તેડીને ચડતી હતી.

લોકો પૂછ્યું તને આનો ભાર નથી લાગતો?

બાળકી: ભાર? ના... એ તો મારો ભાઇ છે.

સ્ટોરી - ૨

એક પ્રેરક પ્રસંગ ::

૧૯૬૮ મેક્સીકો ઓલીમ્પીકસમાં મેરેથોન રેઇસ પછી સ્ટેડીયમ સંપૂર્ણ ખાલી થઈ ગયું હતું. મીડિયા, ટેલીવીઝન વગેરે પણ સ્ટેડીયમની બહાર નીકળી ગયા હતા. ૨૬ માઇલની એ દોડને પૂર્ણ થયે એક કલાક થઈ ગયો હતો. અને એક વ્યક્તિ સ્ટેડીયમમાં પ્રવેશે છે. એ સૌથી છેલ્લા હતો. એનું નામ જહોન સ્ટેફાન અખ્વારી - ટાન્ઝાનીયા દેશનો એથલીટ હતો. અને ફીનીશ લાઇન પાસે જઈને જ ઊભો રહે છે.

એને એક હારેલો ખેલાડી કે થાકેલો ખેલાડી તરીકે જજ કરતાં પહેલાં નીચેની લાઇનસ પણ વાંચશો.

પણ એ લંગડાતો હતો અને એ રેઈસના મધ્યભાગમાં પડી જવાને કારણે ઈજાગ્રસ્ત હતો. પગમાંથી લોહી નીકળતું હતું અને એનો ખભો પણ ઈજાગ્રસ્ત હતો. અને જ્યારે પૂછવામાં આવ્યું કે તેં આમ કેમ કર્યું? તને તો હોસ્પિટલમાં સારવાર મળતી હતી, આરામ કરી શક્યો હોત, આવી લમણાઝીક કરવાની શું જરૂર હતી?

ત્યારે એણે એક સરસ વાક્ય કહ્યું : મારા દેશ વતી હું આ ૭૦૦૦ કી.મી. દુર્ રેઇસ શરૂ કરવા નથી આવ્યો. પણ હું આ રેઇસ પૂર્ણ કરવા આવ્યો છું. મારી પરિસ્થિતિ એ મારો પ્રૉબ્લેમ છે, દેશનો નહી. દેશ માટે રેઇસ પૂર્ણ કરવી એ મારું કર્તવ્ય છે. અને મને આનંદ છે કે મેં આ રેઇસ કોઈ પણ સંજોગોમાં પૂર્ણ કરી.

આપણે કેવાં છીએ? આરંભે શુરા? કે પછી આપણી રેઇસ પૂર્ણ કરીને જ રહીએ છીએ?

- સોર્સ: એક ઇ-મેઇલ"

સ્ટોરી - ૩

ચક્કર નવાણુંનું.

વરસો જુની વાત છે. જ્યારે રૂપિયાનો સિક્કો ખૂબ મોટો અને ગાડાના પૈડાં જેવો ગણાતો.

એક ગામમાં કરશન શેઠ અને રંભા શેઠાણી. મોટી હવેલી જેવો બંગલો. ઘરમાં વ્યક્તિ દીઠ એક કાર. જાહોજલાલી. પણ શેઠાણી રોજ સાંજે બાલ્કનીમાં શેઠની રાહ જોઇને બેસી રહે. એ બંગલાની સામે એક ઝૂંપડું. અને એમાં એક દંપતી રહે. સાંજે સાત વાગે ચૂલો શરૂ થાય અને એ બન્ને ૮ વાગતાં તો જમીને ફૂટપાથ ઉપર આનંદથી વાતો કરતા હોય. અને શેઠાણીને એમનું સુખ જોઇને ઇશ્ર્યા પણ થાય અને નવાઈ પણ લાગે કે કેવી મસ્ત જીંદગી છે.

કરશન શેઠ મોડી રાત્રે આવે અને શેઠાણી ફરિયાદ કરે. કે આ સામે ઝૂંપડામાં રહેતા દંપતીને જુવો. કેવો આનંદ કરે છે. અને તમે આટલાં રૂપિયા કમાવ છો અને તો પણ આરામ કે આનંદના કોઈ જ ઠેકાણા નથી.

શેઠ કહે કે એ તો આનંદ કરે. કારણ એ ૯૯ ના ચક્કરમાં પડ્યો નથી. શેઠાણી કહે મને સમજાવો એ ૯૯ નું ચક્કર. શેઠ કહે તને કાલથી સમજાઈ જશે.

બીજા દિવસે સવારે જ્યારે એ ઝૂંપડામાંનું દંપતી પોતાના રોજંદા કામે બહાર નીકળે છે તે પછી કરશન શેઠ ત્યાં એક કોથળીમાં ૯૯ સિક્કા (એક રૂપિયા વાળા) ભરેલી એક નાની થેલી મૂકી આવે છે. સાંજે એ લોકો થેલીને અચરજથી જુવે છે અને સિક્કા ગણે છે. ૯૯ થયા. અને ફરી એક વાર ગણે છે. પાછાં ૯૯ જ થાય છે.

રાત્રે બન્ને નક્કી કરે છે કે કાલથી રોજ જો બે કલાક વધુ કામ કરીએ તો અઠવાડીયામાં એક રૂપિયો એડ કરીએ તો સો રૂપિયા પુરા થાય. અને પછી જો બીજા દસ ઉમેરીએ તો ૧૧૦ થાય.

બન્ને દ્રઢ નિર્ણય લઈ લે છે.

અને બીજા દિવસથી આજ સુધી ૭ વાગે ચૂલો સળગતો નથી અને એ ફૂટપાથ ઉપર આનંદ થતો નથી. આજે પણ ૯૯નું ચક્કર ચાલુ જ છે. મને, તમને, બધાને. છે કે નહી?

- ક્યાંક સાંભળેલું પણ સત્ય લાગે તેવી વાત."

શુક્રવાર, 28 સપ્ટેમ્બર, 2012

બે બોધ કથા - Two Moral Stories.


વાર્તા - ૧

ધર્માંધતા અને વિવેકભાન વગર આજે લોકો ખરા ખોટા સંપ્રદાય પાછળ દોડે છે તે અનુસંધાને અને આ બાબા બાબા અત્યારે જે ચાલી રહ્યું છે આ’શ્રમ’ ન કરવો પડે એટલે આશ્રમ બનાવે વગેરે.. એક વાર્તા ક્યાંક વાંચેલી તે યાદ આવે છે.

એક સરસ આશ્રમ અને એમાં મોટી ગુરૂજીની સમાધિ. ગામો ગામથી લોકો આવે અને ચઢાવો આપે. ગાદીપતી એકદમ સમૃદ્ધ. હવે એનો એક ચેલો. ભારે ભક્તિ વાળો. દિવસ રાત જોયા વગર સેવા કરે. દસ વરસ ખૂબ સેવા કર્યા પછી ગાદીપતિને કહે કે મને પણ આશીર્વાદ આપો, કાંઈક પ્રમોશન આપો. મારો પણ ઉદ્ધાર થાય.

ગાદીપતી ગુસ્સે થયા. અને ખૂબ ખીજાણા... બે-શરમ, નાલાયક કામ કર તારું. મજૂરીને જ લાયક છો. ન જોયો પ્રમોશન વાળો. મહીના પછી ચેલો પાછો ગયો... એમ કે ગુરુજી હવે ઈંડા પડી ગયા હશે. ત્યાં તો ગુરુજી ડબલ ગરમ... ગ્રેચ્યુઇટી પકાવી જ દીધી. એક મરેલ જેવો ગધેડો આપીને ચેલાને કાઢી મૂક્યો.... અને ધમકી પણ આપી ખબરદાર આંહીં બીજી વાર દેખાયો તો.. તારી ખેર નથી.

ચેલો મૂંઝાયેલો... હ્રદયભંગ થઈ ગધેડો લઈને ચાલી નીકળ્યો. નસીબ પણ બે ડગલા આગળ. ૫-૭ કિલોમીટર આગળ ગયો ત્યાં તો ગધેડો મરી ગયો.

ચેલો મુંઝાણો... એણે રસ્તો કાઢ્યો. એ ગધેડાની સમાધિ બનાવી. પ્રસાદનો તો હતો એટલે. અને સમાધિ જામવા માંડી. લોકો આવવા માંડ્યા.. આજુબાજુમાં દુકાનો, હોટેલો બનવા માંડ્યું અને પાંચ વરસમાં તો યાત્રાધામ બની ગયું. ચમત્કાર ફેલાવા લાગ્યો. અને મૂળ બાબાના આશ્રમમાં મંદી આવી ગઈ. ભક્તો હવે નવા ધામમાં જ જાય.

ગુરુજી તપાસ કરવા ગયા કે આ નવો ગુરુ કોણ છે? ત્યાં ગયા પછી આશ્ચર્ય અને આનંદનો આંચકો લાગ્યો. બન્ને ઘણા વરસ પછી મળેલા એટલે સુખ દુખ ની વાતો કરી અને ચેલા એ ગુરૂજીનો આભાર માન્યો. પણ ગૂરૂજીનું જે કુતૂહલ હતું તે તો યથાવત્ જ હતું. એણે પૂછ્યું કે આ ચમત્કારી બાબા કોણ છે કે જેની સમાધિ પર તું એટલો સમૃદ્ધ થયો?

ચેલો કહે ગુરુજી આપની સમક્ષ કોઈ જ પડદો નહી. એ તો તમે આપેલ પેલો ગધેડો... બીજું કોઈ નહી. પણ ગુરુજી આપના ધામમાં જે સમાધિ છે તે ક્યા મહાનુભાવ છે??

ગુરુજી કહે કે તેં પેટ છુટ્ટી વાત કરી તો મને પણ કહેવા જ દે. તને જે આપેલ ને તે ગધેડાના બાપની સમાધિ મારે ત્યાં છે.

તારી બી ચુપ અને મેરી બી ચુપ.

બોધ: ગુરુ કેવા હોય? અને કોને કરી શકાય? વિવેક જાળવવો જરૂરી છે.

વાર્તા - ૨


એક વાર એક નદી કીનારે ગામ હતું. એક વખત ત્યાં નદી કીનારે તરબૂચના વેલા ઊગી નીકળ્યા હતા. અને મોટા ફળ જોઇ ગામના લોકો ડરતા થયા. નક્કી રાક્ષસનું માથું કે એના જેવું જ છે, એમ પણ દ્રઢ પણે માને. કોઈ જ કીનારે જાય નહી. અને લાંબો રસ્તો પકડી, પોતાની પાણીની જરૂરિયાત માટે જતા થયા.

એક ’જ્ઞાની’ આવ્યો. જઈને કહે કે આમાં ડરો છો શું? જો આતો ફળ છે અને જઈને તરબૂચ ફોડી નાખ્યું, હાથ વડે અને ખાવા લાગ્યો. બધા હવે કીનારે જતા તો ડરતા જ હતા, પણ હવે એ જ્ઞાની’થી પણ ડરવા લાગ્યા. કે લે આતો રાક્ષસનું માથું ખાય છે.

સમસ્યા ત્યાં જ હતી, પછી એક અનુભવી આવ્યો. એણે કેટલાં વેરાયેલા બીજ લઈને પાછાં લોકોની સામે જ નદીના પટમાં નાખ્યા. અને ધીરે ધીરે વેલા થયા, ફળ આવ્યા અને પછી લોકોને સમજાવ્યા. કે આ તો ફળ છે, આહાર પણ કરી શકાય. અને લોકોનો સંશય દૂર થયો.

બોધ: આજે કોઈને સમસ્યા હોય છે તો એ સમસ્યાના સમાધાન માટે કોઈ એના ંમૂળ સુધી જવાનો પ્રયત્ન નથી કરતો.

મંગળવાર, 25 સપ્ટેમ્બર, 2012

Share & Care - કોઈની પણ કાળજી લેવી કેટલી જરૂરી છે.


શિયાળાની સખત ઠંડી રાત હતી. માર્ટીન રાત્રિના પોતાની ફરજ ઉપરથી ઘેરે આવ્યો, અને થોડું જમી એ અને એની પત્ની હીટર ચાલુ કરી જસ્ટ ઊંઘ્યા જ હતા. અંદાજે ૧ વાગ્યાનો સમય થયો હશે. અચાનક ફોનની ઘંટડી રણકી. પતી પત્ની બન્ને સફાળા બેઠાં થયા, અને થોડા ચિંતા ગ્રસ્ત પણ. કે આ કસમય કોનો ફોન હશે? માર્ટીન ફોન ઊંચકે છે, અને એના આશ્ચર્ય અને આઘાત વચ્ચે એક યુવતીના કુસકાં, રુદન અને તૂટ્યો અવાજ સંભળાય છે. અને એ કહે છે કે પાપા... મને બચાવો.. હું તકલીફમાં છું.

પુત્રી: પાપા હું તમારી બેટી વાત કરૂં છું, તમે નારાજ તો નથીને મારાથી?
માર્ટીન: બેટી સ્વસ્થ થઈ ને વાત કર. હું કે તારી માં કોઈ જ તારાથી નારાજ નથી.
પુત્રી: પાપા, સ્વસ્થ થવાય તેટલી હિંમત નથી મારામાં. હું તમને ફક્ત પીડા જ આપતી રહી છું અને આજે મને મારી ભૂલનો અહેસાસ છે.
માર્ટીન: ના બેટી તેં ક્યારેય કોઈ જ પીડા આપી નથી. તું પહેલાં એ જણાવ કે તું ક્યાં છો? અને શું થયું છે?
પુત્રી: ના હમણાં તમને જણાવી શકું એ સ્થિતિમાં હું નથી, અને મને પણ ખબર નથી કે હું ક્યાં છું.
માર્ટીન: તને શું થયું છે? કોઈ ઈજા કે કાંઈ વાગ્યું તો નથીને?
પુત્રી: ના કોઈ મોટી ઈજા નથી. હવે મને સારું લાગે છે.
માર્ટીન: બોલ શું થયું હતું?
પુત્રી: હું તમને જાણ કર્યા વગર મારા મિત્રો સાથે બહાર ફરવા નીકળી હતી. અને આજે પહેલી વાર મેં શરાબને સ્પર્શ પણ કર્યો.
માર્ટીન: ઓકે. તું હવે ૧૬ વરસની છો, તને ખબર જ છે કે તું હવે તારી રીતે નિર્ણય લઈ શકે છે. આગળ વાત કહે.
પુત્રી: પણ ડ્રાઇવિંગ લાઇસન્સ વગર મેં કાર ચલાવી અને એ પણ શરાબની અસર હેઠળ.
માર્ટીન: અરે... કોઈને ઈજા તો નથી પહોંચાડીને?
પુત્રી: ના. કોઈને ઈજા તો નથી થઈ પણ એક ટેલિફોન બૂથને મેં પાડી નાખ્યું છે અને મારો મિત્ર છે એનો હાથ ભાંગી ગયો હોય તેમ લાગે છે.
માર્ટીન: તો એક કામ કર. પહેલાં તું એમ્બ્યુલન્સને જાણ કર. અને પછી તું ઘેરે આવતી રહે. તને કોઈ કાંઈ નહી કહે. ચિંતા ન કરીશ.

એ દરમ્યાન માર્ટીનની પત્ની એકદમ ચીંતાગ્રસ્ત ચહેરે આ વાતચીત સાંભળી રહી હતી.

માર્ટીન: હું તને એમ્બ્યુલન્સ સર્વીસનો નંબર આપું છું, તું નોંધ કરી લે અને પછી એમને ફોન કરીશ તો એ સત્વરે આવી જ જશે.
પુત્રી: મારી પાસે પેન કે કાગળ નથી કે હું લખી શકું. મને પ્લીઝ મદદ કરો.
માર્ટીન: તો એક કામ કર. તું મને જ્યાં ઊભી છો ત્યાંનું વર્ણન કર. હું તને એ જગ્યા ઓળખવામાં મદદ કરીશ અને હું જ એમ્બ્યુલન્સને જાણ કરીશ.
પુત્રી માર્ટીનને એ સ્થળનું વર્ણન કરે છે અને માર્ટીન બીજા ફોન ઉપર એમ્બ્યુલન્સ સર્વિસને જાણ કરે છે.
માર્ટીન: ફોન ચાલુ જ રાખ. જો હમણાં ગણતરીની મીનીટ્માં જ તારી પાસે પહોંચશે.
પુત્રી: હા પાપા. હું ફોન ચાલુ જ રાખીશ.
માર્ટીન: હવે તું રડવાનું બંધ કર. બધું સારું જ થશે.
અને એમ્બ્યુલન્સના સાઇરનનો અવાજ સંભળાય છે.
પુત્રી આશાભર્યા અવાજે કહે છે કે પાપા એમ્બ્યુલન્સ આવી ગઈ છે અને હવે હું ફોન મુકીશ. માર્ટીન હા કહે છે અને જણાવે છે કે તું કોઈ ચીંતા કર્યા વગર તરત જ ઘેરે આવ. પુત્રી હા કહે છે અને ફોન મુકે છે.

માર્ટીનની પત્નીના ચહેરા ઉપર ચિંતા સખત હતી. બન્ને એમના રૂમની બાજુમાં આવેલા રૂમમાં હળવેથી પ્રવેશે છે અને ત્યાં ઊંઘેલી એમની પુત્રી ઉપર ધાબળો સરખો ઓઢાડે છે અને રૂમને બંધ કરી બહાર નીકળે છે. માર્ટીન એની પત્નીને કહે છે કે એ રોંગ નંબર હતો. પણ આખરે એ પણ કોઈની પુત્રી હતી. બન્નેની આંખમાં આંસુ હતાં. પણ એક સત્કાર્યનો આનંદ પણ હતો.

સોર્સ: આવેલો એક ઇ-મેઇલ.

શનિવાર, 22 સપ્ટેમ્બર, 2012

કેટલાક રમુજી અનુભવો - પણ કંઈક શીખવી ગયા. - Experience is still a Good Teacher


લીથલ અનુભવનું કલેક્શન ભાગ - ૧ ::


અનુભવ - ૧


એક વખત એક ઇન્સ્યોરન્સ સેલ્સના કોલમાં કસ્ટમરને ત્યાં ગયા હતા. સાંઝનો સમય હતો. સાથે મારા એજન્ટ પણ હતા. કસ્ટમર એક એપાર્ટમેન્ટ કોમ્પ્લેકસમાં રહેતા અને ત્યાં બધા ફ્લેટસના દરવાજા સામ-સામે ખુલ્લા જ રહેતા હતા.

કોલ સક્સેસફુલ થયા પછી, કસ્ટમરના શ્રીમતી કહે, ચા બનાવું, ૫ મીનીટ બેસો. અને એ રસોડામાં ચા બનાવવા ગયા. એ દરમ્યાન કસ્ટમરના ડ્રોઇંગ રૂમમાં ૩-૪ વરસનો બાળક રમતો હતો. અને અમારા એજન્ટભાઇ તરત બોલી ઊઠ્યા... ક્યૂટ બાબો છે. બિલકુલ તમારા પર ગયો છે.

અને રસોડામાં તપેલી પડવાનો અવાજ આવ્યો. અને એક દબાયેલા ગુસ્સા ભરેલો અવાજ પણ..
.
અત્યાર સુધી હું જ શંકા કરતી હતી, હવે તો અજાણ્યા લોકો પણ કહેવા લાગ્યા...

અને અમારા શ્વાસ ઊડી ગયા.. થયું એની...માં..ને.. લોચો..

પછી વાત વાળવી કેમ?? એજન્ટની ઉંમર અને અનુભવ કામ લાગ્યા. એ કહે કે આ તો ભાઇ એ કીધેલું કે જો તમે મશ્કરીમાં આમ બોલો... જુવો અંદરથી શું પ્રતિભાવ આવે છે?

કસ્ટમર કોમ્પ્લેક્સના ગેઈટ સુધી મૂકવા આવ્યો. અને કહે કે સારું થયું તમે વાત વાળી લીધી. નહીંતર ખબર નહી મારું તો આજે શું જ થયું હોત?

પછી એજન્ટ મશ્કરીમાં કહે પણ સાચું શું છે?? અને ઓલો કહે કે ભાગો નહીંતર ચેક અને ડોક્યુમેન્ટ પાછાં લઈ લઈશ.

અનુભવ - ૨


હમણાં મિત્ર સાથે અમદાવાદમાં આશ્રમ રોડ પર મેક્ડોનાલ્ડસમાં ગયો હતો.

કાઉન્ટર ઉપરના બેન ને પૂછ્યું કે શું મળશે?
બેન કહે બધ્ધું.
મેં કહ્યું તો ઠીક ૫૦ ગાંઠિયા ને અડધી ચા ઠપકારો.
પછી ઇ બેન મુંઝાણા.
કે એમ નય...
મેં પૂછ્યું કે તમે કીધું બધ્ધું. તો કાં ના?

બેન ક્યે એમ નય, આંયા લઈખું ઇ બધ્ધું.
પછી એમને જણાવ્યું કે તમે ફોડ પાડતા હોય તો? ખોટા ખોટા રાજી ન થીએ.

અનુભવ - ૩


જાહેરાતના આજે તો અનેક માધ્યમ છે. પ્રિન્ટ, ઇલેક્ટ્રોનીક્સ, AV, ઇન્ટરનેટ વગેરે... પણ એક વખત એવો હતો કે નાના સેન્ટરમાં કોઈ એક વાહન ઉપર માઇક લગાવીને પ્રોડક્ટ કે સેવાનો પ્રચાર થતો.

વલસાડમાં આવી જ રીતે એક રીક્ષાવાળા ભાઇ પ્રખ્યાત હતા. એમનો અવાજ પણ સારો અને બોલવાની શૈલી પણ સારી. અઠવાડીયે બે વાર તો અચૂક એ રિક્ષા લઈને આવી જ જાય અને એક ટીપીકલ સ્ટાઇલમાં શરૂઆત કરે..
.
પહેલાં કોઈ પણ ફિલ્મનું ગીત માઇકમાં વગાડે
 અને પછી એમના મેસેજની શરૂઆત થાય.
જેમ કે કોઈ ફરસાણની દુકાનની જાહેરાત હોય તો,
... વલસાડની સ્વાદ પ્રેમી જનતાને ખુશ-ખબર....
કોઈ રેડી-મેઇડ ગારમેન્ટ્સ કે ટેઇલરીંગ શૉપની જાહેરાત હોય તો
... વલસાડની ફૅશન પ્રેમી જનતાને ખુશ ખબર....
ભાગવત સપ્તાહ વિશે માહિતી આપવાની હોય તો
... વલસાડની ધર્મ પ્રેમી જનતાને ખુશ ખબર....
.
એક વખત કૈલાસ ધામના જીર્ણોદ્ધાર માટે એ રીક્ષાવાળાભાઇ આવ્યા અને ગીત વગાડી ઉભા રહ્યા ત્યાં મેં અને મારા માત્ર એની બાજુમાં જઈ ધીરે થી કહ્યું કે એ હમણાં બોલશે...
.
.
... વલસાડની મૃત્યુ પ્રેમી જનતાને ખુશખબર....
(કારણ કૈલાસ ધામ એ વલસાડના સ્મશાનનું નામ છે)
.
પેલા ભાઇને એટલું હસવું આવ્યું કે ગીત વગાડીને સીધ્ધા કોલોની બહાર જતા રહ્યા.. કે સાંજે પાછો આવીશ.

ગુરુવાર, 20 સપ્ટેમ્બર, 2012

કોઇ એક વ્યક્તિ શું કરી શકે? One Man - Who started Revolution



એક વ્યક્તિ એકલ શું કરી શકે? અને એમાં પણ જ્યારે એ કેન્સર જેવી મહા ભયંકર બીમારીથી પીડિત હોય અને એનો એક પગ સર્જરી કરીને દૂર કરવામાં આવ્યો હોય?

હું તમે કે કોઈ પણ એ કલ્પના કરતાં અચકાઇએ અને કદાચ એવી કઠોર કલ્પના પણ ન કરી શકીએ.

પણ એક વ્યક્તિ કલ્પનાના વિશ્વથી ઉપર ઊઠીને એક અનોખું કાર્ય - આટલી તકલીફ વચ્ચે કરવા સર્જાયેલ.

જેમનો જીવન કાળ ૨૮ જુલાઈ, ૧૯૫૮ થી ૨૮ જૂન, ૧૯૮૧ વચ્ચે રહ્યો. મુશ્કેલીથી ૨૩ વરસના જીવનકાળમાં અનેક વ્યથાઓ વચ્ચે એમણે સમગ્ર જગતને એક નવી દિશા બતાવી. શાળા જીવન દરમ્યાન એક મેરેથોન દોડવીર, બાસ્કેટબૉલ ખેલાડી રહ્યો. અને શાળા ઉપરાંત યુનિવર્સિટીમાં પણ નામના કાઢી.

પણ, ૧૯૭૭ માં એમને એક અસાધ્ય રોગ લાગુ પડ્યો. કેન્સર. ઓપરેશન બાદ એમનો એક પગ દૂર કરવામાં આવ્યો, એ પછી પણ એમની અંદર રહેલો એક ખેલાડી અને એ જુસ્સો યથાવત્ રહ્યો. એ કૃત્રિમ પગ વડે ઓપરેશનના ત્રણ અઠવાડીયામાં એણે ફરી ચાલવાનું શરૂ કરી દીધેલું.  એમણે કૃત્રિમ પગ વડે દોડવાનું અને વ્હીલચેર બાસ્કેટ બોલ રમવાનું ચાલુ જ રાખ્યું. અને ત્રણ વખત રાષ્ટ્રીય ચેમ્પીયનશીપ પણ મેળવી.

કેન્સર રોગની સારવાર માટે જન જાગૃતિ અને રોગગ્રસ્ત લોકોના ઇલાજ માટે પૂરતાં નાણા માટે એમણે એવી હાલત (કૃત્રિમ પગ સાથે) મેરેથોન ફોર હોપ શરૂ કરી. કેનેડાના એક છેડેથી બીજા છેડા સુધી. કુલ ૫૦૦૦+ માઇલ (કી.મી. નહી) દોડવાનો પુરુષાર્થ આરંભ કર્યો. પણ સંજોગો એવા નિર્માણ થયા કે ૧૪૩ દિવસમાં એ યાત્રા અટકાવવી પડી. અને એ ૧૪૩ દિવસમાં એ વ્યક્તિઓ કુલ ૫૩૭૩ કી.મી. (૩૩૩૯ માઇલ) દોડી કાઢ્યા. અને એ સમય દરમ્યાન એમના આ મિશન માટે અઢળક કેનેડીયન ડોલર એકઠા કર્યા. આજ સુધીનો રેકૉર્ડ છે કે ૫૦૦ મીલીયન કેનેડીયન ડોલર એમના નામથી એકત્ર થયા છે. એ અલગ અને દુઃખદ વાત છે કે એ અટકાવેલી દોડ એ પછી ક્યારે પણ પૂર્ણ ન કરી શક્યા. એમનું ૨૮ જૂન, ૧૯૮૧ના રોજ અવસાન થયું.

આજે તેઓ તેમના આ કાર્યથી જીવંત છે અને તેમના નામ સાથે દુનિયામાં અનેક સ્થળે મેરેથોન ફોર હોપ યોજાય છે. જેમાં ભાગ લેવો અગત્યનો છે. હાર કે જીત નહી. એમનું નામ છે ટેરી ફોક્સ. તેમને કેનેડાનો ખેલ જગતનો સર્વોચ્ચ ખિતાબ પણ મળ્યો. આજે એમના નામે અનેક પાર્ક, બીલ્ડીંગસ, મકાન અને રોડના નામ છે. તેઓ એક રાષ્ટ્રીય હીરો તરીકે પ્રસ્થાપિત છે.

આજે પણ મેરેથોન ફોર હોપ કે જે હવે ટેરી ફોક્સ રનના નામથી વિશ્વના અનેક દેશોમાં એક રાષ્ટ્રીય પર્વ બની ગયું છે જે ૫ થી ૨૫ કી.મી. જેટલી મેરેથોન યોજાય છે. જેમાં સ્પોન્સરશીપનું મહત્વ નથી.

હાર કે જીતનું મહત્વ નથી. એમાં ભાગ લેવું જ અગત્યનું છે અને ભાગ લઈને પૂર્ણ કરવું.


આ વીડીયો અવશ્ય આપને પ્રેરક બનશે.

માહિતિ સોર્સ: ઇન્ટરનેટ, વીકીપીડીયા અને કેટલાક પ્રવચનો જે મેં એમના વીશે સાંભળેલા છે.

શનિવાર, 15 સપ્ટેમ્બર, 2012

નવું શીખવાની કોઇ ઉંમર ખરી? GROWING OLDER IS MANDATORY. GROWING UP IS OPTIONAL


નવું શિખવાની કઈ ઉંમર યોગ્ય ગણી શકાય? વ્યક્તિ જો ઈચ્છા ધરાવે તો કોઈ પણ ઉંમરે એમની ઇચ્છા પૂર્ણ કરી શકે છે. એક સત્ય ઘટના જે મને આજથી લગભગ ૧૦ વરસ પહેલાં એક મિત્રના ઇ-મેઇલ વડે મળેલો કિસ્સો છે. આ કિસ્સો ખરેખર ઘણું શીખડાવી જાય છે.

આગળ વાંચો... એમના શબ્દોમાં જ.

આ ચીત્ર સીમ્બોલીક છે. રોઝનું ચીત્ર નથી.


અમેરિકાની કોઈ એક યુનિવર્સિટીના સેમેસ્ટરનો પહેલે દિવસ હતો. પ્રોફેસર આવીને એટેન્ડન્સ લઈ રહ્યા હતા,

અને બધાના આશ્ચર્ય વચ્ચે એક વૃદ્ધ સ્ત્રી ક્લાસમાં પ્રવેશ્યા.
ચહેરો એકદમ કરચલી વાળો હતો અને ચહેરા ઉપર સોનેરી ફ્રેઈમના ચશ્મા.
સાધારણ ઉંચાઇ પણ સ્મિત સાથે બધાને અભિવાદન કર્યું.
અને લોકો સમજ્યા વગર એમની ઉંમરને માન આપતાં ઉભા થયા.

એ વૃદ્ધ સ્ત્રી એ વિનંતી કરી, મહેરબાની કરી બેસી જાવ. હું પણ આપની જેમ એક વિદ્યાર્થી જ છું.રૂમમાં હાસ્યનું મોજું ફરી વળ્યું.

પહેલી બેંચ ઉપરના વિદ્યાર્થીઓ એમને બેસવા માટે જગ્યા કરી આપી. તો એ વૃદ્ધ સ્ત્રી કહે કે મારી હંમેશાની બેઠક તો છેલ્લા બેંચ જ રહી છે. ખાસ તો એટલાં માટે કે હું કોઈ તોફાન કરૂં તો પકડાઈ ન શકું. બધાને ફરી એક વાર હસવું આવ્યું. અને એમને માનભેર છેલ્લા બેંચ ઉપર બેસાડ્યા.

અને એ મારી પાસે આવીને બેઠાં. અને કહે હાય હૅન્ડસમ! કેમ છો? મારું નામ રોઝ છે. તારું?

મારી ઉંમર ૮૭ વરસની છે. શું તું મને એક જાદુ કી ઝપ્પી આપી શકે? મને હસવું આવ્યું પણ પ્રેમથી એમણે કહ્યું તેમ કર્યું.
મેં એમને મારું નામ જણાવ્યું. અને પૂછ્યું કે તમે આ નાજુક ઉંમર કૉલેજ અભ્યાસ?

તો રોઝ કહે કે હું તો મારા સોનાનો રાજકુમાર શોધવા આવી છું. અને મને લગ્ન કરવા છે અને બાળકો પણ જોઇએ છે.
અને એમનું નિર્મળ સ્મિત મને સ્પર્શી ગયું. એમના ચહેરા ઉપર અજબ તેજ હતું.

મેં એમને કહ્યું કે એમ મજાકમાં નહી. ખરેખર જણાવો, કે આ ઉંમર એવું કયું પરિબળ છે કે જે તમને અહીં કૉલેજ સુધી ખેંચી લાવ્યું? રોઝ કહે કે મારી જીવનની એક અદમ્ય ઇચ્છા રહી છે કે મારે કૉલેજ શિક્ષણ પણ લેવું છે.

ક્લાસ પૂર્ણ થયા પછી અમે બન્ને કેન્ટીનમાં ગયા. અને ચા સાથે બીસ્કીટસ પણ ખાધાં.
એ પછી અમે બન્ને ગાઢ મિત્રો બની ગયા. ત્રણ મહિના નિયમિત સાથે ક્લાસ એટેન્ડ કરવાનો, સાથે ચા-નાસ્તો અને એમની અલભ્ય વાતોનો ખજાનો. સાંભળીને બસ એમ જ થાય કે પાછાં ભૂતકાળમાં જતા રહ્યા. અને પછી તો આખી કૉલેજના ડાર્લિંગ બની ગયા. જાણે ૮૭ વરસના યૂથ આઇકોન. કોઈ પણ સાથે સરળતાથી એ ભળી શકે, મિત્રો બનાવી શકે અને નવા સમયને અનુરૂપ ડ્રેસિંગ પણ અપનાવી લીધું.

સત્રના અંતે કૉલેજના ઓડીટોરીયમમાં એમને ખાસ વક્તવ્ય માટે નિમંત્રણ મળ્યું. અને એ પળ જીવનભર ન ભુલાય તેવી રહી.

તેમના નામનો જ્યારે ઉલ્લેખ અને પરિચય અપાયો ત્યારે તેઓ મંચ ઉપર પોડીયમ પાસે ગયા અને એમના હાથમાંથી એક-બે કાર્ડ પડી ગયા (જે એમણે પોતાના વક્તવ્ય માટે તૈયાર કરેલા હતા) એ થોડા ગભરાયેલા દેખાણાં. અને માઇક્રોફોન પાસે આવીને બોલ્યાં કે મને માફ કરશો. જરા ગોટાળો થયો મારાથી. આજે કદાચ મારાથી ચશ્મા ઘેરે રહી ગયા છે એટલે આ અગાઉથી તૈયાર કરેલ વક્તવ્ય તો નહી વાંચી શકું પણ જે હું જાણું છું તે વિશે વાત કરીશ. બધાને સ્મિત આવ્યું. અને તેઓ ગળું ખોંખારીને શરૂઆત કરી.

આપણે જેમ મોટા થઈએ એટલે રમવાનું બંધ નથી કરતાં, પણ રમવાનું બંધ કરીએ છીએ એટલે મોટા થઈએ છીએ. કાયમને માટે યુવાન, સફળ અને આનંદિત રહેવાના સરળ રહસ્યો છે. જીવનમાં રમૂજ અને હાસ્ય બહુ જ જરૂરી છે. ન મળે તો શોધીને પણ મેળવો.

બીજું, જીવનમાં સ્વપનાઓ પણ એટલાં જ જરૂરી છે. જો સ્વપનાઓ ન જોઇ શકો, કે ખોવાઈ જાય તો સમજી લ્યો કે તમે મૃત છો. આપણી આસપાસ એવા અનેક માણસો ફરે છે જે મૃત છે અને એમને ખબર સુધ્ધાં નથી.

આગળ વધવું અને ઉંમર વધવી એ બન્નેમાં ખૂબ તફાવત છે. કોઈ ૧૯ વરસની વ્યક્તિ કશું જ કાર્ય કરવા વગર પથારીમાં પડી રહે તો એની મેળે વરસ પછી ૨૦ વરસની થવાની જ છે. કોઈ પણ ઉંમરમાં વધી શકે છે અને એના ઉપર આપણો કોઈ કાબુ પણ નથી. એમાં કોઈ કાબેલિયતની જરૂર પણ નથી.

પણ ઉન્નતિ મેળવવી એટલે આપણી આસપાસ રહેલી તકને હકારાત્મક રીતે ઝડપવી અને એને અનુરૂપ પરિવર્તન પામવામાં છે. અને એમાં કોઈ જ રંજ ન હોય. રંજ તો એ બાબતનો નથી જ રહેતો કે આપણે શું કર્યું છે. એના કરતાં રંજ તો એ રહે કે આટલી ઉંમર પછી આપણે એવી કઈ બાબત હજી કરવાની બાકી છે? અને રંજ તો એમને વધુ હોય જે ફક્ત વધતી ઉંમર સાથે મૃત્યુની પ્રતીક્ષા કરતા હોય છે.

અને એમણે પછી એક સુંદર ગીત એમના ધ્રુજાતા અવાજને રજૂ કર્યું. અને એ ઓડીટોરીયમમાં બેઠેલા ૨૦૦૦ વિદ્યાર્થીઓ પ્રતિસાદ રૂપે એમને સાથ આપ્યો.

વરસના અંતે એઓ સફળતા પૂર્વક સ્નાતક તરીકે ઉત્તીર્ણ થયા. અને એ પછી એક અઠવાડીયામાં એ શાંતિથી મૃત્યુ પામ્યા. એમની સ્મશાન યાત્રામાં કૉલેજના ૨૦૦૦ થી વધુ વિદ્યાર્થી આંખમાં આંસુ સાથે કબ્રસ્તાનમાં હાજર હતા. રોઝ દરેકના હૈયાંમાં જ હતાં.

REMEMBER, GROWING OLDER IS MANDATORY. GROWING UP IS OPTIONAL.
We make a Living by what we get, We make a Life by what we give.

શુક્રવાર, 14 સપ્ટેમ્બર, 2012

સમસ્યા માનસિક છે - Enjoy What you Do.


સામાન્ય રીતે આપણી સમસ્યા આપણને ખૂબ મોટી લાગે અને એના વિશે રડવાનું, ગામ ગજાવવાનું , ફરિયાદો કરવાની બહુ પસંદ આવે. અને ખાસ કરીને જૉબ અથવા નોકરી એમાં અગ્રસ્થાન રહેતી હોય છે.

કરવું શું? ક્યારેક ઘણું શીખવા મળે છે. ફરિયાદમાંથી નહી, એની માટે કામ કરવાથી.

૬ વરસ પહેલાંની આ વાત છે. મારા એક સાઉથ આફ્રિકન બોસ હતા, પ્રીવિયસ ઓર્ગેનાઇઝેશનમાં. એમણે નવરાત્રી દરમ્યાન ગુજરાતની બ્રાંચ વીઝીટ, એજન્ટ મીટીંગ્સ અને મૅનેજર રીવ્યુઝનું આયોજન કર્યું. શૉર્ટ નોટિસ, ૨૦ બ્રાંચની મુલાકાત અને મોટા ભાગે સાંજે અને મોડી રાત્રિની પણ મુલાકાત વધારે હતી.

એમને મેઇલ વડે જણાવ્યું કે સાહેબ પ્રૉબ્લેમ છે. ગુજરાત, નવરાત્રી અને સાંજ અને રાત્રિની મીટીંગ્સ.. લોકો નહી આવે અને આપનો ધક્કો જોઇતું પરિણામ કદાચ નહી લાવી શકે.

એમણે ૪ લાઈનનો જવાબ મોકલ્યો.

ડિયર મિતેષ,

પ્રૉબ્લેમ એ એક એવી ડાકણ (Bitch) છે જે બધાને ખાવા તત્પર છે. અને પ્રોબ્લેમ્સ છે એટલે જ આપણું અસ્તિત્વ પુરવાર થાય છે. જો પ્રોબ્લેમ્સ ન હોત તો હું અને તું બન્ને જોબ વગરના હોત. એન્ટીસીપેટ પ્રોબ્લેમ્સ, ફીલ યોર જોબ સીક્યોર્ડ.. આપણો પ્રોગ્રામ ફાઈનલ જ છે. નો ચેઇન્જ.

થેન્ક્સ.
-
અને એમની વીઝીટ થઈ, લોકો આવ્યા અને એકદમ સફળ પણ રહી.

ઘણી સમસ્યાઓ માનસિક હોય છે, સમાધાન આપણી પાસે જ છે. પણ આપણે કાં તો જોવા માંગતા નથી અને કાં તો જોવા તૈયાર નથી.

એન્જોય વોટ યુ ડુ.

સોમવાર, 10 સપ્ટેમ્બર, 2012

ક્યારેય અડધેથી પડતું ન મુકશો. Never Give Up!


બાર્સેલોના ઓલીમ્પીક્સ ૧૯૯૨.

એક બ્રીટીશ એથલીટ. ૪૦૦ મીટરની રેઈસમાં ગોલ્ડ મેડલ માટે હોટ ફેવરીટ.

રેઈસની શરૂઆતથી એ એકદમ આગળ અને જાણે એ હવે ગોલ્ડ મેડલથી ફક્ત ૨૫૦ મીટર જ દૂર હતો.

અને

પગનો સ્નાયુ ખેંચાયો અને એ સખત પીડા સાથે દોડતો અટકી ગયો.

બાકીના એથલીટ આગળ નીકળી ગયા. અને એ જોતો જ રહી ગયો.

ઓલીમ્પીકના અધિકારી ગણ એની તરફ સ્ટ્રેચર લઈને આવ્યા. એને ખબર હતી કે હવે શું કરવાનું છે.
એ પાછો ઊભો થયો. પીડાને ગણકાર્યા વગર પાછો લંગડાતો ટ્રૅક ઉપર દોડવા લાગ્યો. એ દ્ગશ્ય જોઇને પ્રેક્ષક ગલેરીમાં બેઠેલા એક મોટી ઉંમરની વ્યક્તિ સીક્યુરીટી કોર્ડનને તોડી ટ્રેક ઉપર દોડી આવ્યા. અને એ એથલીટના પિતા હતા.
એ એના પુત્રને કહે છે કે આવું કરવાની કાંઈ જરૂર નથી. રહેવા દે હવે. આંખમાં આંસુ સાથે પુત્ર કહે છે, નહી મને આ કરવા દો. અને હું આમ કરીશ જ.

તો એના પિતા કહે છે તો ઠીક છે, આપણે બન્ને સાથે પૂર્ણ કરશું.

અને એ વખતે એના હાથ પુત્રને સપોર્ટમાં રાખી અને એને લંગડાતો પણ દોડવામાં મદદ કરે છે.  અને ફીનીશ લાઇન પહેલાં એ પુત્રને છુટ્ટો મૂકી દે છે. અને પુત્ર ફીનીશ લાઇન પાર કરે છે.

તે વખતે ૬૫૦૦૦ જેટલા પ્રેક્ષક ઉભા થઈ આ પ્રયત્નને દિલથી બિરદાવે છે.

એ એથલીટનું નામ ડેરિક રેડમન્ડ, બ્રીટીશ એથલીટ રેઇસ જીતી તો ન શક્યો પણ રેઈસને પૂર્ણ કરી શક્યો.

પગમાં સખત દુખાવો હતો, આંખમાં સતત આંસુ હતા અને દ્રઢ નિર્ણય હતો. અને એના પિતાનો પ્રેરક ઉત્સાહ અને પ્રેમ હતો. જે નિર્ણાયક બન્યો જ્યારે એ પડી ગયો હતો. એના પિતાને આવું કરવાની જરૂર શું પડી? શું એ એના પુત્રને દુઃખમાં એકલો રડતો જોઇ શકે? એ પોતાના બાળકના ચહેરા ઉપરનું દર્દ જોઇ ન શક્યા. એનો પુત્ર ઇજાગ્રસ્ત હતો. અને એને રેઇસ પૂર્ણ કરાવવા એ એની પાસે પહોંચી ગયા.


આ એક સત્ય ઘટના છે. એક ચેતવણી અવશ્ય છે કે આ વીડીયો આંખમાં આંસુ લાવશે.


ઇશ્ચર ઉપરની શ્રદ્ધા એક આવું જ પરિબળ છે. જ્યારે કોઈ તકલીફમાં હોય છે ત્યારે તેની મદદ મળી રહે છે. ફક્ત દ્ર્ઢ નિર્ણયથી કાર્યમાં લાગી રહેવું પડે છે.

ગુરુવાર, 6 સપ્ટેમ્બર, 2012

એક ચમત્કારની કિંમત કેટલી??


એક ચમત્કારની કિંમત કેટલી??

એક નાનકી બાળકી નામે ટેસ, એના રૂમમાં એકલતાની પ્રતીક્ષા કરતી હતી. અને જેવી એકલતા મળે છે ત્યારે એ એક કાચની બોટલ ખોલી સિક્કા ગણે છે અને એ સિક્કા લઈ ચુપચાપ ઘરની બહાર નીકળે છે અને એક મેડિકલ સ્ટોર પાસે જઈને ઊભી રહે છે. ત્યાં ભીડ ઓછી થાય તેની પ્રતીક્ષા કરે છે.

જેવી ભીડ ઓછી થાય છે ત્યારે ગળું ખોંખારી ધીમાં અવાજે કહે છે તમારે ત્યાં ચમત્કાર મળે?

દુકાનદાર મુંઝાઇને પૂછે છે કે જરા ફરીથી બોલીશ?

એ બાળકી ફરી એક વાર પૂછે છે કે ચમત્કાર મળશે?

દુકાનદાર કહે કે તારે કામ શું છે ચમત્કારનું?

એ બાળકી કહે કે મારો એક નાનો ભાઇ છે અને એના માથામાં સખ્ત દુખાવો રહે છે. એ ખૂબ રડ્યા કરે છે. અમે ડૉક્ટરને બતાવ્યું પછી મારા મમ્મી કહે છે કે આને ફક્ત ચમત્કાર જ બચાવી શકે એમ છે. અને તમે ચિંતા ન કરો મારી પાસે ડોલર પણ છે. તમને આપીશ અને જો એ ઓછા પડે તો અન્ય લોકો પાસેથી લઈને આપીશ. પણ પ્લીઝ મને ચમત્કાર આપોને.
એની આંખના આંસુ એ દુકાનદાર જોઇ શકતો હતો અને એ પણ લાચારી અનુભવતો હતો.

તે વખતે એ દુકાનમાં શીકાગોથી આવેલા એક સજ્જન ઉભા હતા એ આ આખી વાતચીત ધ્યાનથી સાંભળતા હતા. એણે એ બાળકીને પૂછ્યું કે તારી પાસે કેટલા સિક્કા છે? બાળકી એ સજ્જને જણાવે છે કે મારી પાસે એક ડોલર અને અગિયાર સેન્ટ્સ છે. અને મારા ભાઇને ઓપરેશન કરાવવાનું છે અને અમારી પાસે એ ઓપરેશન માટે નાણા નથી.

એ સજ્જન કહે કે ઓહ... કેવો સંજોગ છે કે આ ચમત્કાર માટે ફક્ત એક ડોલર અને અગિયાર સેન્ટસ જ જોઇએ અને તારા નાના ભાઇને માટે એ એકદમ પૂરતા છે.. મને એ આપી દે અને ચાલ તારા ઘેર મને લઈ જા. તારા પપ્પા શું કામ કરે છે? બાળકી જણાવે છે કે મારા પપ્પા પાસે એટલાં બધા નાણા નથી.

એ સજ્જનનું નામ ડો. કાર્લટન એન્ડરસન હતું અને એ પ્રસિદ્ધ ન્યુરો સર્જન હતા. એ બાળકી સાથે એના ઘેર ગયા અને બાળકની પરિસ્થિતિ જોઇ તાત્કાલીક ઓપરેશનની વ્યવસ્થા કરી નાખી. થોડા સમયમાં એ બાળક પુનઃ તંદુરસ્ત થઈ રમતો થયો.

માતા-પિતા જ્યારે ડૉક્ટરને એ ઓપરેશનની ફી વિશે પૂછવા ગયા ત્યારે એ ડોક્ટરે જવાબ આપ્યો કે મને મારી ફીસ મળી ગઈ છે. ટેસ પાસેથી મેં લઈ લીધી છે. આપ ચિંતા ન કરો પ્લીઝ.

આશ્ચર્યથી એમણે ટેસને પૂછ્યું? તેં કેટલી ફીસ આપી છે? ટેસ કહે કે એક ડોલર અગિયાર સેન્ટ. અને ડોક્ટરે ઉમેર્યું સાથે ખૂબ શ્રદ્ધા પણ.


Source: E-mail.